حسین راغفر (زادهٔ ۱۳۳۲) اقتصاددان نهادگرا، استاد دانشگاه الزهرا و از چهرههای اصلاحطلب ایران است. او از پژوهشگران برجسته در حوزه فقر و رفاه اجتماعی بهشمار میآید و آثار متعددی در این زمینه منتشر کرده است.
راغفر دانشآموختهٔ اقتصاد از دانشگاه اسکس انگلستان است و هماکنون عضو هیئت علمی و رئیس پژوهشکده مطالعات اقتصادی دانشگاه الزهراست. او از امضاکنندگان نامهٔ حمایت ۱۶۳ اقتصاددان از حسن روحانی در انتخابات ریاستجمهوری ۱۳۹۶ بود و در انتخابات ۱۳۸۸ نیز از تدوینکنندگان برنامهٔ اقتصادی میرحسین موسوی به شمار میرفت.
در حوزه اندیشه اقتصادی، راغفر از منتقدان سیاستهای بازار آزاد و مدافع نقش تنظیمگر دولت در اقتصاد است. وی با وجود رویکرد نهادگرایانه، خود را چپگرا نمیداند و بر حضور فعال بخش خصوصی در چارچوب اقتصاد ملی تأکید دارد. به باور او، بازار و قیمتهای رقابتی در ایران بیشتر بازتاب روابط قدرت و منافع سرمایههای تجاری و مالیاند تا نتیجهٔ رقابت آزاد.
راغفر در مصاحبهها و سخنرانیهای خود به تحلیل نابرابری اقتصادی، سلطه سرمایه تجاری بر صنعت، و پیامدهای خصوصیسازی بدون نظارت پرداخته است. او خصوصیسازی را ادامهٔ سیاستهای تعدیل ساختاری دههٔ ۱۹۸۰ میداند که از بحران بدهی مکزیک سرچشمه گرفت و در کشورهای درحالتوسعه گسترش یافت.
از دیدگاه او، نابرابریهای اقتصادی با آموزههای دینی نیز در تضاد است و مفاهیمی چون زکات را میتوان نوعی سازوکار عدالتخواهانه در اسلام دانست.
در کارنامه اجرایی راغفر سمتهایی همچون مشاور وزارت رفاه و تأمین اجتماعی، معاون سازمان مدیریت و برنامهریزی، و مدیر پروژههای اجتماعی بانک جهانی در ایران دیده میشود.
پیش از فعالیتهای دانشگاهی، راغفر فوتبالیست بود و در دههٔ ۱۳۵۰ در تیمهای راهآهن، دارایی، ماشینسازی تبریز و تیم ملی جوانان ایران بازی کرد. او در سال ۱۳۶۰ برای مدتی ریاست فدراسیون فوتبال ایران را برعهده داشت و جوانترین رئیس تاریخ این فدراسیون محسوب میشود.
از آثار منتشرشدهٔ او میتوان به ترجمه یا تألیف این کتابها اشاره کرد:
- نظریه اقتصاد خرد (ریچارد بایلاس، مترجم)
- فلسفه و اقتصاد (با مرتضی نصرت)
- راهبردهای توسعه اقتصادی (کیت گریفین، مترجم)
- در باب نابرابری اقتصادی (آمارتیا سن، مترجم)
- توسعه به مثابه آزادی (آمارتیا سن، مترجم)
- دولت، فساد و فرصتهای اجتماعی (رابرت کاکس، مترجم)
- نظریه ارزش (۱۳۹۵)
- تاریخ مختصر برابری (توماس پیکتی، مترجم، ۱۴۰۲)



