
ناصر تقوایی درگذشت | ناصر تقوایی کیست؟

به گزارش نبض بورس، ناصر تقوایی، کارگردان بزرگ، نویسنده، عکاس و مستندساز برجستهی ایرانی، در سن ۸۴ سالگی دار فانی را وداع گفت.
مرضیه وفامهر، همسر او، با انتشار پیامی در صفحه شخصی خود، خبر درگذشت این هنرمند را تأیید کرد.
وفامهر در پیام خود نوشت:
«ناصر تقوایی هنرمندی که دشواری آزاده زیستن را برگزید به رهایی رسید. پروازش را به خاطر بسپاریم. او عاشق گیاهان بود، به یادش درخت بکاریم. او عاشق نور بود، شمع خویش را بیافزاییم. او عاشق جامه سپید بود، به یادش سپید بپوشیم. او عاشق ادبیات بود، به یادش بخوانیم. او عاشق سینما بود، به یادش تماشا کنیم. یاد او را با نواختن و شنیدن موسیقی و تماشای هنرها گرامی بداریم نه غیر از این. راهش پررهرو.»
ناصر تقوایی؛ نگاهی به زندگی و آثار
ناصر تقوایی متولد ۱۳ تیر ۱۳۲۰ در آبادان بود و از دههی ۱۳۴۰ تا دههی ۱۳۸۰، از مهمترین چهرههای جریان موسوم به «موج نو سینمای ایران» به شمار میرفت.
او در کنار کارگردانانی همچون داریوش مهرجویی، بهرام بیضایی و مسعود کیمیایی، مسیر تازهای را در روایت و فرم سینمای ایران گشود.
آثار ماندگار در سینما و تلویزیون
کارنامهی تقوایی پر از فیلمهای تأثیرگذار و ماندگار است، از جمله:
🎬 آرامش در حضور دیگران (۱۳۴۹)
🎬 صادق کرده (۱۳۵۰)
🎬 نفرین (۱۳۵۲)
🎬 ناخدا خورشید (۱۳۶۵)
🎬 ای ایران (۱۳۶۸)
🎬 کاغذ بیخط (۱۳۷۹)
📺 و مجموعه تلویزیونی جاودانهی دایی جان ناپلئون (۱۳۵۴)
فیلم «ناخدا خورشید» از شاهکارهای سینمای ایران بهشمار میآید و در جشنوارههای داخلی و بینالمللی مورد تقدیر قرار گرفت. همچنین سریال «دایی جان ناپلئون» هنوز هم از محبوبترین و تأثیرگذارترین آثار تلویزیونی تاریخ ایران است.
سبک و نگاه هنری
ناصر تقوایی به واقعیتهای اجتماعی، ادبیات و فرهنگ جنوب ایران نگاهی دقیق و شاعرانه داشت.
او در آثارش تلاش میکرد فاصلهی بین ادبیات و سینما را از میان بردارد و به همین دلیل، بسیاری از فیلمهایش اقتباسی از متون ادبی یا نگاهی ادبی به جامعه داشتند.
تقوایی از پیشگامان روایت بصری مبتنی بر گفتوگو و شخصیتپردازی عمیق در سینمای ایران بود.
زندگی شخصی و خانواده
ناصر تقوایی با مرضیه وفامهر، بازیگر و هنرمند تئاتر و سینما ازدواج کرده بود. او در طول زندگی خود کمتر در محافل عمومی ظاهر میشد و همواره بر حفظ استقلال فکری و هنریاش تأکید داشت.
میراث ماندگار
ناصر تقوایی تنها یک فیلمساز نبود، بلکه معلمی بزرگ برای چند نسل از هنرمندان ایرانی بود. او با نگاهی دقیق، دغدغهمند و انسانی به جامعه و ادبیات، الگویی از «سینمای مؤلف» در ایران ارائه داد. یاد و نامش در تاریخ فرهنگ و هنر ایران ماندگار خواهد بود.