به گزارش نبض بورس، بهمن باتمانقلیچ در سال ۱۳۱۵ در یک خانواده کارآفرین در تهران به دنیا آمد. از هشت سالگی به انگلستان فرستاده شد و در یک مدرسه شبانه‌روزی شروع به تحصیل کرد. او دانش آموخته از کالج سنت پیتر دانشگاه آکسفورد (سال ۱۹۵۹ میلادی) می باشد.
قبل از انقلاب چندین پروژه بزرگ در ایران راه اندازی کرد که مهمترین آن احداث تله‌کابین توچال بود. کار ساخت تله‌کابین با همیاری شرکت‌های فرانسوی «پوما» و اتریشی «دوپل مایر» در سال ۱۳۵۳ آغاز شد و در پاییز سال ۱۳۵۶ پایان یافت.
دولت وقت در آن زمان با طرح ساخت تله‌کابین موافقت کرده بود، اما هزینه بالایی نیاز بود.
بهمن باتمانقلیچ بوکسور بود، اما علاقه او به کوهنوردی باعث شد تا خیابان اسدآباد زعفرانیه را که نزدیک کوه است برای زندگی تعیین کند. او داستان ساخت تله‌کابین را شنیده بود و مخارج اولیه ساخت آن را که ۳۵۰ هزار دلار برآورد شده بود برعهده گرفت. بهمن باتمانقلیچ با تمام وجود برای راه‌اندازی و ساخت خط تله‌کابین کوشش می‌کرد. او گاوداری خود در خیابان اسدآباد را که نزدیک توچال بود به شکل سوله درآورد تا جلسه ها در آنجا تشکیل شود و ساخت ماکت و بررسی نقشه‌ها در اختیار فدراسیون کوهنوردی و جغرافیایی کشور قرار گیرد.
با همکاری علاقه‌مندان به کوهنوردی و سرمایه‌گذاران خصوصی و به کارگیری تعدادی کارگر افغان طرح ساخت تله کابین زودتر از موعد ۵ ساله و ظرف مدت ۳ سال از ایستگاه اول تا پنجم اجرا و تکمیل شد. تله‌کابین توچال، پنجشنبه وجمعه‌ها به شهروندان خدمات ارائه می‌داد و در طول هفته کارگران کار ساخت و ساز ایستگاه را ادامه می‌دادند.
بهمن باتمانقلیچ پس از پیروزی انقلاب، مجبور شد ایران را ترک کند. او در کشورش کارخانه پتروشیمی، پیست اسکی، شبکه مخابرات و کارخانه سیمان احداث کرد و از این طریق به ثروت زیادی دست پیدا کرد، اما با مهاجرت بخش بزرگی از دارایی خود را نیز در ایران رها کرد.
بهمن باتمانقلیچ در دوره ای یکی از افراد برجسته در زمینه ساخت وساز در شمال ویرجینیا، در حومه واشینگتن بود و تصمیم داشت تا یک مجتمع بزرگ ۳۱۸ هکتاری در نزدیکی فرودگاه بین‌المللی دالاس واشنگتن بسازد.
بهمن باتمانقلیچ در پی ناخوشی های بیماری آلزایمر و پارکینسون در ۵ اردیبهشت ۱۳۹۸ در سن ۸۳ سالگی در یک مرکز توانبخشی در شهرستان فرفکس، ویرجینیا دار فانی را وداع گفت.
