امین الضرب لقبی است که در زمان پادشاهی قدیم، به افراد تاثیرگذاری تعلق می‌گرفت که امین پادشاهان و ملوکان در ضرب سکه بودند. در هر دوره‌ای شخصی که متصدی ضرب سکه رایج کشور می‌‌شده را امین دارالضرب (به اختصار امین الضرب) می‌گفتند، اما امروز وقتی گفته‌می‌شود «امین الضرب» منظور یک نفر است: «حاج محمدحسین خان مهدوی امین الضرب» کارآفرین موفق ایرانی، سمبل تجارت مدرن در ایران حاج محمدحسین مهدوی امین الضرب فرزند حاج محمدحسن امین الضرب(تاجر زبردستی که فنون ضرب سکه را در اروپا آموخت) که در شب ششم محرم الحرام 1289 هجری در تهران زاده شد. آموزش دوران ابتدایی خود را نزد معلمین خصوصی گذراند. در کودکی و جوانی علوم گوناگون را فراگرفت و بهطور کامل مسلط به زبان عربی و فرانسه بود.
محمدحسین امین‌الضرب از 16سالگی به فعالیت‌های تجاری و اقتصادی پرداخت و جزو اولین تاجرانی بود که در دوره قاجار با اروپائیان به تجارت عتیقه پرداخت. او راه پدر در تولید و ضرب سکه را ادامه داد.. امین‌الضرب همانند پدر یکی از بازرگانان سرشناس زمان خود بود و اشتیاق زیادی به سفر، به خصوص برای دادوستد داشت و به هر جا که سفر می‌کرد، اندوخته‌ای از تجارت اقتصادی را از آن کشور با خود به ارمغان می‌آورد. اولین دستگاه تولید برق در دوره مظفرالدین‌شاه توسط امین‌الضرب از روسیه خریداری شد و به این شکل، برق وارد ایران شد و جای گاز را گرفت.
سوداگران تهران همزمان با انقلاب مشروطه او را به عنوان نماینده مجلس انتخاب کردند و پس از برپاسازی مجلس نیز، نمایندگان او را به عنوان نایب رئیس مجلس برگزیدند. او در معاملات تجاری به سرعت ترقی و پیشرفت می‌کرد تا جایی که حتی پیشنهاد پایه گزاری بانک ملی را به مظفرالدین شاه داد.
امین الضرب را اکثر مردم به عنوان یک تاجر بزرگ دوره قاجاریه میشناسند اما او حتی در «عصر بی خبری» و ایران فروشی شاهان و شاهزادگان قاجاری نیز انسان روشن ضمیر، مشروطه خواه، طرفدار حکومت قانون و وطن دوست بود.
محمد حسن امین الضرب از انگشت شمار افرادی بود که از سوداگری و تجارت به تولید و صنعت روی آورده و البته منزلت و وجاهت اجتماعی یافت. از اینرو باید او را بحق «پدر بورژوازی صنعتی ایران » نام نهاد .
بسیاری از کارگاهها و کارخانه های زمانه قاجار مانند ریسندگی و بافندگی، پنبه پاک کنی، روغن زیتونکشی و برق با عزم و دارایی امین الضرب تاسیس شد. نخستین پروژه راه آهن ایران در محمودآباد مازندران به نوآوری او راهاندازی شد .به همین دلیل او را باید خاستگاه راه آهن و صنعت ریلی در ایران معرفی کرد .
امین الضرب از جانبداران جدی تولید و مصرف محصولات داخل کشور بود. او عقیده داشت که ساختن کالاهای مصرفی باید جایگزین واردات شود. نطق کردن از تولید ملی و متاع وطنی در دوره قاجار سخن غیر متعارف و در نهایت بزرگی بود. چراکه به موجب پیمان نامه ترکمنچای و پاریس کالاهای روسی و انگلیسی علیالخصوص تولیدات شرکت هند شرقی بدون تعرفه گمرکی وارد بازارهای داخلی ایران میشد. به همین دلیل بسیاری از صنایع دستی و پیشهوری ایران ورشکست و مالباخته شدند و بسیاری از تجار معروف و بزرگ ایران تبدیل به واسطه و توزیعکننده موسسههای خارجی شدند. در چنین اوضاع و احوالی امین الضرب خودمختار ماند و بابت این استقلال هزینههای هنگفت پرداخت کرد و از سوی تجار وابسته داخلی زیر فشار بود.
او از فرانسه ماشین‌های ابریشم‌کشی وارد کرد تا پا به رقابت صنعتی گذارد اما در این امر موفق نبود چون در همان ابتدای کار، نوعی انگل به کشتزارهای شمال حمله کرد و محصولات آنجا را از بین برد و این امر، آسیب زیادی به صنعت ابریشم ایران وارد کرد.
خاندان امین الضرب خدمتگزاری های متعددی را به اقتصاد کشور کردند و توسعه صنایع ایران تا حدودی مدیون خدمات این دودمان است. آنها به خاطر فعالیت‌های مختلف اقتصادی جزو دولتمردان اقتصادی کشور و به خاطر سرمایه‌گذاری و عدم کمک دولت در گروه صاحبان صنایع بخش خصوصی بودند.
زمانی که خزانه شاهی خالی بود امین الضرب 25 میلیون تومان ثروت و سرمایه داشت هرچند امین الضرب و دیگر تاجران مستقل و وطن پرست دوره قاجاریه سرانجام تجاری نیکی نیافتند و بسیاری از آنان با شروع جنگ جهانی و تغییر پایه پولی ورشکست شدند. اگر تبدیل ثروت و سرمایه تجاری به سرمایه صنعتی را مقدمه توسعه صنعتی بدانیم امین الضرب طلایه دار چنین نگاهی بود هرچند در نهایت قربانی نگرش صنعتی و ترقی خواهانه خودش شد.
امین الضرب در اواخر عمر به بیماری قند مبتلا شد و برای معالجه به پاریس رفت، پس از چندی به تهران بازگشت و در تاریخ 26 آذرماه 1311 بدرود حیات گفت. بنا به وصیتش، او را در نجف به خاک سپردند.
